Wilcze apetyty

Co rusz natykam się na różnych forach i serwisach na fale doświadczeń mam dzieci-niejadków. Wyobrażam sobie, że to musi być frustrujący i przytłaczający problem, ale mam to szczęście nie być nim dotkniętą. My reprezentujemy drugą skrajność.

Siódmy miesiąc Amelii

Początki fascynacji

Amelia od początku wykazywała ogromne zainteresowanie jedzeniem. Uwielbienie dlań towarzyszyło jej już we wczesnym niemowlęctwie i zaskutkowało sporym - acz w granicach normy - przyrostem wagi. Już początki mowy wskazywały, że coś jest na rzeczy. Ok 9 miesiąca córa sprawiła mi niespodziankę i powiedziała długo oczekiwane 'mama'. Słowiczy głosik, balsam na duszę, niebosiężna euforia, fajerwerki - znacie to, prawda? W moim przypadku jednak okazała się falstartem. Mela szybko uświadomiła mi, że nie mówi 'mama', tylko 'am am'... Cóż, powróciłam więc do wyczekiwania na 'TO SŁOWO'. [Czekać przyszło mi jeszcze trzy miesiące]. Tymczasem wykorzystałam Amelciny pociąg do jedzenia do realizacji pomysłu zdrowego żywienia.

Głodzilla

Ostatnimi tygodniami apetyt Amelki zaczął osiągać apogeum, a moja szufladka z pomysłami na dokarmianie powoli zaczynała pustoszeć. Jej ulubionym i powtarzanym do znudzenia słowem stało się 'mjam, mjam'. Bywało i tak, że po skończonym posiłku przybiegała do naszych talerzy i stanowczo żądała, abyśmy oddali jej swoje obiady. Problemów z jej trawieniem nie stwierdziłam, do nadwagi też jej było daleko, więc odejmowaliśmy sobie od ust jako sobie życzyła. Przecież dziecko nie może "głodować". Ale jej najśmielszym [i jednocześnie jedynym piętnowanym przez nas występkiem] było - i wciąż jest - zabieranie jedzenia młodszej siostrze. Tę zazdrość o karmienie Marysi jest w stanie ukoić wyłącznie przekąska. Zauważyłam jednak, że zapasy na zimę zrobiła sobie wystarczające, bo szał minął i wszystko wraca do normy.

Latem A. siała spustoszenie w plantacjach malin.
Nie nadążały z dojrzewaniem.
Wczoraj weszła w suche kikuty pozostałe po krzaczkach i z zawodem stwierdziła 'mjam, mjam?'

Skąd ten apetyt?

Fakt, że Amelia jak odkurzacz wciąga każde jedzenie, które spotka na swojej drodze może być uwarunkowany genetycznie. Nie raz już słyszałam, że pasję zajadania odziedziczyła po mnie [cóż, taka prawda, że lubię sobie podjeść]. Ale nie mogę oprzeć się pokusie stwierdzenia, że powodem jej apetytu jest również brak słodyczy w diecie. Intuicja podpowiada mi też, że ma to jakiś związek ze świadomym i skrupulatnie pilnowanym regularnym trybem dnia i posiłków. Pisałam już o nim tu --> regularne pory posiłków, a teraz polecam ten system każdemu, komu nie w smak zamartwianie się o odżywianie. To oczywiście nie jest sposób na każdego niejadka, bo domyślam się, że chodzą po świecie także dzieciaki wyjątkowo uczulone na jedzenie i odporne na wszelkie metody.

Rośnie mały łakomczuch

Jeśli chodzi o Marysię to za dużo wniosków wyciągnąć jeszcze nie można. Ale kiedy patrzę z jakim zapałem wsuwa swoje porcje, jak zasysa piąstki, miśki, pościele, ramiona, brody, ubrania innych ludzi, to domyślam się kto z niej wyrośnie. Co to będzie za rok, kiedy obie z Amelką postanowią wyhodować sobie sadełko zabezpieczające na zimę?