Mania i kotlety: rozszerzanie diety.

Do stworzenia tego posta pchnęło mnie kilka sytuacji. Przede wszystkim znalazłyśmy się w punkcie podwójnego rozszerzania diety. Amelka zasmakuje pożywienia dla dwulatki, a Marysia swojego wyczekiwanego nie-mleka. Od jakiegoś czasu bacznie przygląda się nam kiedy coś jemy (to hit ostatnich tygodni w kategorii zajęć uspokajających i treningów skupienia - przebija nawet bajki) i sama udaje, że je. Raz dostała więc do polizania jabłuszko i banana. Pewnie nic jej nie poleciało do brzuszka, ale była zachwycona. A kilka dni temu dałam jej w łapkę marchewkę (ma się rozumieć odpowiedniej wielkości, żeby nie zdołała odgryźć kawałka), którą entuzjastycznie i łapczywie pakowała do buzi. Ta komiczna sytuacja uświadomiła mi jak dorosłe jest to moje niemowlę. Rozrzewniam się prawie tak jak matka, której młode wyfruwają z gniazda i zaczynają podążać własną nieznaną ścieżką życia. Schodząc na ziemię stwierdzam, że mamy 5,5 miesiąca i to chyba jest TEN czas. Butla już hula więc popróbujemy trochę kaszki glutenowej i przejdziemy do meritum: marchwi, ziemniaka i tych spraw.

takie tam z marchewką

Ostatnio wpadły mi w oczy artykuły dotyczące interesującego mnie dziś zagadnienia. Same teksty to sprawy wielce praktyczne i nieocenione skarbnice wiedzy, ale czułam, że nie znajdę tam już żadnych wciągających nowości. Toteż zajęłam się lekturą komentarzy. Tu odkryłam źródło emocji. Skrajnych. Wiele mam pisze, że zaczynały wprowadzanie stałych posiłków już w 4, a nawet w 3 miesiącu życia. Ciężko stwierdzić czy maluszki były karmione naturalnie czy sztucznie, ale w niektórych przypadkach to bez znaczenia. Młodziutki układ pokarmowy nie jest jeszcze gotowy na takie rewolucje. Niektóre Panie usprawiedliwiały się, że 'mleko już mu/jej nie wystarczało'. Ale żadna nie pokusiła się o wyjaśnienie co to w ogóle znaczy. Bo ja nie rozumiem. Moje córy też z wiekiem zaczęły domagać się dłuższego karmienia, ale jakoś nie dały mi do zrozumienia, że po mleku muszą jeszcze dopełnić się schabowym z ziemniakami, ciachem z kremem, pierogami z jagodami czy czymś tam. Nie rozumiem też o co kaman z tymi lekarzami, którzy ponoć nakazują opisane wyżej działania. Jedna z komentatorek pisze, że pod nadzorem lekarza ich mały jadł to samo co oni mając 6 miesięcy. Szok! Choć dopuszczam niedoskonałość komunikacji wirtualnej, w której nie sprecyzowano co to dokładnie znaczy 'to samo' oraz czy to był początek szóstego miesiąca czy może już prawie siódmy. Nie mniej bezkrytyczne posłuszeństwo wobec pediatrów w połączeniu z własną niewiedzą i - co więcej - brakiem poszukiwań przynajmniej optymalnych rozwiązań przyprawia o dreszcze. I piszę tu tylko o tych faktycznych bezmyślnych przypadkach, żeby nie było, że czepiam się niewinnych.

Nonszalancja lekarzy to nie tylko wniosek z wyczytanych relacji. Ostatnio byłam z Marysią w poradni preluksacyjnej i zgadałam się z Panią, która też czekała w kolejce. Jej też pediatra zaleciła już podawanie dziecku mleka modyfikowanego i zupek. 'A wie pani jak ona się garnie do jedzenia? A z piersi to już w ogóle nie chce' (dziecię miało 5 mies.) - przekonywała ochoczo. No ja wiem jak to się dzieci garną do nowości, widziałam na własne oczy. Ale naszą pościel Marysia też wcina, bo taka to dziecięca natura, że wszystko pchają do buzi i nie znaczy to, że zjadanie wszystkiego, co popadnie jest ok. A mleko z butli samo leci więc ciężko się dziwić, ze maluchowi nie chce się wysilać podczas ssania i czeka aż smakołyk sam wpadnie mu do brzuszka.

Moja refleksja: to my jesteśmy rodzicami, więc nie powinniśmy tak nierozważnie zgadzać się na fanaberie naszych maluchów. To my mamy je uczyć świata, mądrego świata, a nie ulegać na każdym kroku. A matczyna intuicja? Jeśli nie jest poparta odpowiednią wiedzą to jest bezużyteczna, a w niektórych przypadkach wręcz szkodliwa.