Białe szaleństwo. Sól i cukier.

Sól i cukier. Co prawda są to przyprawy, których spokojnie może używać mama karmiąca bez obaw o rewolucje brzuszkowe maluszka, ale jednocześnie są elementami niepożądanymi w diecie zarówno dorosłych jak i dzieci. Szczególnie dzieci.

Ja sama swego czasu nie wyobrażałam sobie życia (a przynajmniej jedzenia) bez przypraw. Karmienie Amelki i związane z nim apokalipsy zmusiły mnie do nawrócenia i do zgłębienia tematu. Okazało się, że stosowanie przypraw nie jest zwyczajnym procederem w codziennym kucharzeniu, ale brutalnym przestępstwem popełnianym na naszych organizmach. Przywódcą szajki złoczyńców jest dobrze nam znana sól. Przy akompaniamencie glutaminianów, siarczanów, barwników i całej rzeki chemicznych śmieci sieje ona zniszczenie wśród rzeszy nieświadomego ludu. Takie można odnieść wrażenie po lekturach artykułów oblatanych w temacie specjalistów od żywienia. W kwestii tablicy Mendelejewa w dodatkach do jedzenia zgadzam się w 1000%. Bezlitosną szkodliwość tych składników potwierdza reakcja niemowlęcia na 'skażone' mleko mamy, powstałe po skonsumowaniu przez nią 'skażonych' dań.. Jeśli chodzi o samą sól to temat łagodzi Magda Gessler. Otóż stwierdza ona, że wszystko jest dla ludzi, tylko z umiarem. Proste? Dla nas tak. Ale pediatrzy, dietetycy i inni specjaliści jak mantrę powtarzają, że nie dla dzieci sól. Dopuszczalna dla nich ilość jest równa zaledwie tyle ile zmieści się na koniuszku noża. Nadmiar soli powoduje obciążenie układu pokarmowego maluszka i nieprawidłowe jego funkcjonowanie.

Spójrzmy teraz na walory smakowe. Dla wielu z nas nieprzyprawiona potrawa jest BEZ SMAKU. Trzymając się tych naszych preferencji popadamy w przekonanie, że dziecko, które nie chce czegoś zjeść też odczuwa, że jest to niedobre czy wręcz BEZ SMAKU. Nic bardziej błędnego! Dziecko nie zna smaku doprawianych potraw, zatem nie ma porównania. Nowe składniki mają po prostu INNY SMAK niż te, które znało dotychczas. Mogą mu się one nie podobać, ale nie znaczy to, że ono nowej rzeczy nie lubi. Musi się tylko jej nauczyć i przyzwyczaić. To zupełnie naturalny proces. Może uspokoję Was informacją, że niektóre smaki trzeba wprowadzać powoli i cierpliwie. Nawet 11 razy. Nie trzeba zatem się zniechęcać i zamartwiać, jeśli malec zaprotestuje przy pierwszym brokule czy zupie szpinakowej. Czasem trzeba tylko odpowiedniego podejścia. I warto pamiętać, że dziecko też może mieć po prostu gorszy dzień i humor, co nie sprzyja nowościom. Przetestowałam tę teorię więc wiem co piszę. Bywało tak, że Amelka pokochała jakieś warzywo czy owoc od pierwszego zjedzenia, za to przy innych musiałam czynić wysiłki, żeby ugryzła choć kęs. Np. ukrywałam buraczka na łyżeczce pod mięskiem, które uwielbia. Nieco ją w ten sposób oszukiwałam, ale zaowocowało to w końcu zamiłowaniem do czerwonych krążków. Cel uświęcił środki.

A cukier? Nadwaga, próchnica, brak apetytu, zaparcia, cukrzyca - ot co może nam on zaoferować. Oczywiście nie pozbędzie się go na dłuższą metę, ale początkowo, kiedy jest to najważniejsze - warto go unikać. Amelka do tej pory obyła się bez słodyczy, za to uwielbia owoce. Mam nadzieję, że w pierwszych latach życia po prostu nauczy się, że są one najlepszymi słodyczami i uniknie wielu problemów. A nawet jeśli kiedyś sięgnie po napoje słodzone, ciastka etc. to przynajmniej jej układ pokarmowy będzie odpowiednio przygotowany, a w razie dolegliwości post-słodyczowej będzie umiała to oznajmić (malutkie dziecko nie potrafi przecież powiedzieć czy i co je boli).

Przy pierwszych przygodach ze słodkościami polubimy się z miodem, który ponoć jest najzdrowszym zastępnikiem cukru. A kiedy przyjdzie pora na ciasteczka czy torty użyjemy nierafinowanego cukru trzcinowego. Dla zdeterminowanych zmianą diety oraz zagorzałych przeciwników cukru nie będzie większym problemem przygotowywanie słodkości na niesłodko. Próbowałam takich. I pozostanę po prostu przy lepszych zastępnikach i w ograniczonej ilości.

To od nas zależy jaką przyszłość zafundujemy naszym maluchom. Wybierajmy świadomie!