Matka jedenastomiesięcznej córeczki i jej dwuletniej siostry.

Patrzę na Manię i rozmyślam. O tym, że to taki maleńki ludzik, koślawy jeszcze, bez wyobraźni. Taki, który bez oporów rzuci się na brzeg łóżka i wielce się zdziwi, że zaczyna się z niego turlać. Taka z niej gapa, którą trzeba prowadzić za rączkę i co rusz podnosić sprzed nóżek klocki i figurki, żeby przypadkiem się nie nadziała. Taka z niej niekumata istotka, której trzeba non stop tłumaczyć, że na śniadanie, obiad i kolację nie jada się chrupek. I myślę sobie, że w tym wszystkim, co jej nie wychodzi i czego nie rozumie jest przeurocza. Kiedy coś poznaje to się tym tak pięknie dziwi. A jej szczera radość z małego sukcesu chwyta za serce. Chwieje się kiedy chodzi, ale próbuje biec. Upada, ale mówi 'bam' i od razu się podnosi. A po kilku chwilach okazuje się, że wszystko zaczyna rozumieć. Jest coraz sprawniejsza i coraz mądrzejsza. I że ta cała droga rozwojowa ma sens.

Czekałam na moment, kiedy zacznie przemieszczać się dwunożnie. Żeby jej wszędzie nie nosić i żeby Amelka przestała być zazdrosna. Od dwóch tygodni chodzi i jest łatwiej, zdecydowanie. Potrafi przewędrować od jednej zabawki do drugiej, zająć się nią, pośpiewać sobie. Jest radocha. Ale zaczęły się mnożyć inne niedogodności. Wszystko, co przerabiałam z Amelką nagle się podwoiło. Płacz w trybie stereo, dubeltowe niezrozumienie, konieczność dwukrotnego zwiększenia zmysłu ostrożności, podwójne usypianie, spotęgowany bałagan i rozdwojenie jaźni przy animacji zabaw. Są momenty, kiedy da się zająć je obie razem. Ale ile można się bawić w kółko graniaste, czy oglądać Uki? A mimo to budzę się rano, ubieram w pogodny nastrój i ruszam na front codzienności z uśmiechem. Czasem potrzeba pomocy, bo na dłuższą metę można zeschizować. Ale kiedy odsiecz nadchodzi to wystarczy chwila, żeby zatęsknić. Za tymi buziakami i przytulasami, za czterema małymi ząbkami, za wąchaniem kwiatków, za zbieraniem śmieci po całym domu, stawianiem koszy na stołach i parapetach, za zerwanymi zasłonami. Nawet za kółkiem graniastym.

I wówczas zaczyna się lęk separacyjny. Mój. Niespodziewanie orientuję się, że przestaję mieć nad Marysią pełną kontrolę. Sama wie, czym chce się zająć, dokąd iść. Wyraża sprzeciw, kiedy przenoszę ją nie tam, gdzie chce. Decyduje o sobie i akcentuje własne zdanie. Jestem i dumna i stęskniona. Może dlatego, że zawsze była córusią tatusia? To Amelka była i jest moja bezgranicznie. Łatwo jest mi się pogodzić z tym, że Mania śpi w swoim łóżeczku, w osobnym pokoju, ale w ciągu dnia cały czas doskwiera mi niedosyt. Miewam nawet wyrzuty sumienia, że za mało uwagi jej poświęcam. Bo gotowanie, bo zakupy, bo proza codzienności, bo Amelka. No właśnie, drugi maluch, któremu zdarza się nieobliczalność. Jeszcze nie mówi i widać, że ją to wkurza. Kocha siostrę, ale czasami nie ma wyczucia i ściska ją za mocno. I trzeba interweniować, produkować się, rozmawiać, znosić rozsadzający czaszkę wrzask. A one nie łapią, że szkoda czasu na łzy, bo można go genialnie wykorzystać na zabawę. No nie łapią i płaczą.

Kiedy jestem sama z Marysią jest cudnie. To takie moje małe Słoneczko, które daje nieskończenie mnogie światło i ciepło. Nic nam nie przeszkadza w cieszeniu się. Zabawiamy się nawzajem i 'żartujemy'. Wszystko chce pomacać, wsadzać paluszki, sprawdzać, nosić, deptać. Więc mówię jej co do czego służy i dlaczego nóż nie jest do zabawy. Rozwijamy również temat papieru toaletowego. Słucha z uwagą i pokazuje paluszkiem. Widzę, że się uczy. Czasami muszę ją strofować, że śmieci wypadałoby pozostawić w koszu, a jedzenie z podłogi resztek ostatniego posiłku nie należy do najzdrowszych. Ale wszystko to przyjmuje z uśmiechem. Znaczy olewa to i dalej sięga po okruchy. W sumie to taka motywacja do wielorazowego odkurzania. Ale kiedy jesteśmy tylko we dwie to zawsze mam na podorędziu dodatkowe zapasy cierpliwości.

Przekraczam się jak tylko potrafię. Chcę zarówno wychowywać je świadomie i pedagogicznie jak i porządnie dbać o dom. Mieć czas na realizację swoich planów, o chwili wytchnienia nie wspomnę. A czasami nerw łapie z nienacka. A to ból głowy, a to pośpiech. I to wszystko trzeba później naprawiać i znów się przekraczać. Kombinuję, staram się, zajeżdżam mózg reorganizacją czasu. Szkoda mi tylko, że tak często spotykam się z niezrozumieniem ze strony najbliższych. Nikt nie pyta o moje samopoczucie, nie proponuje chwili relaksu. Często czuję, że mam prawo poprosić o pomoc tylko wówczas, gdy niespodziewanie spiętrzają mi się obowiązki i nie wyrabiam. I dopóki haruję jak wół mogę liczyć na wsparcie. Każde sięgnięcie po książkę, czy zerknięcie do komputera jest traktowane jako objaw zbyt dużej ilości czasu. Serial to już rozpusta. Mam jeden jedyny, na który lubię popatrzeć dla odmóżdżenia. Od września obejrzałam dwa odcinki. O współudziale w świadomym i mądrym wychowaniu mogę sobie tylko z westchnieniem pomarzyć. A tak mi się roją fantazje o imprezie, rowerze, czymś tam... i aby w odpowiedzi na prośbę o zajęcie się dziećmi nie usłyszeć pytań typu 'a na długo?'. Bo wówczas, nawet kiedy idę to i tak ciąży na mnie widmo pośpiechu i stres. Małżon często rozumie i nie focha. Ale jego jest mało w domu. Dla mnie za mało. I tęsknię za nim, nawet kiedy jest. Bo gdy wieczór mamy w końcu dla siebie, dzieci pójdą spać o 20 to i tak musimy zająć się sprawami, na które nie było czasu w ciągu dnia. A ja chcę dla Was pisać. Przynajmniej to utrzymuje mnie na powierzchni.

A mimo to budzę się rano, ubieram w pogodny nastrój i ruszam na front codzienności z uśmiechem.